পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৮৪

SL ২২দাবি, “তি শৰ্ব মতিউনিতু। ৩০ ৪থিকে নেজানি তুমি কিয়নো পুনৰু মানুহ বিয়া নকৰে নিদিয়েও কিন্তু শ্বৰৰ সুৰণি দত নিচিনা হয়। কিন্তু মৃত মানুহৰ পুনৰুদ্ৰাৰ কথা ঈশ্বৰে তহঁতক তুলিলে ময় ঘৰৰহযৰ খ্ৰীশ্বৰ ৩১ ঘৰু যিসকৰ খ্ৰীশ্বৰ ঘৰু যক্ষ্মাবৰ নৃশ্বৰ তহঁতে ৩। ইয়াক পচা নায় নে ঐশ্বৰ। মৃতকৰ বৃশ্বৰ নহয় ৩৩ কিন্তু জীয়ায় থাকাৰ খ্ৰীশ্বৰ। তেতিয়া সেই সমহে ৩৪ খৃয়াকে শুনি তেঁও শিথ বিস্ময় নিলে। তেঁও শাকিহঁতক নিৰুত্তৰ কৰিঠি হাবিশিইতে ওয়াকে ৩৭ গুন গোটালে তেতিয়া সিহতৰ মাজৰ এজন শাস্ত্ৰণাতে তেঁওৰ পৰীক্ষা বুজিবলৈ ঔয়াকে স্ববিলে বোলে হে গুৰু শস্মৰ মাজৰ কোন্ ঘাড়তি বড়। ৩৬ যিশু তালিলে তোমাৰ অশ্বৰ যিহা-তোমাৰ ৩৭ নমস্তো ঘাশয় :ৰু তোমাৰ সযস্তো গ্ৰানু ঘৰু ৩৮ তোৰ সমস্তো মন দিপীতি কৰা ধূম্ ষ্মাযহা ৩৯ অ অ এই দ্বিতীয় তেঁওৰ নিচিনাকৈ তোমাৰ চাৰি ৪০ ওয়ালৰ মানুহৎ গ্ৰাপোনাৰ নিচিনাকৈ পীতি কৰা। ৪১ এই দুয় গাজাৰ অন্তৰ্গত সকল শাস্ত্ৰ দ্বাৰু ঘাচাৰ্য ৪২. বাক্য। তেতিয়া বিশিই সেল যুিশুএ সিই তক এই বুলি সুধিলে ভৰ দিকি তোমোলাকৰ মনে কি বৰে তেও কাৰ পুতেক সিবিলাৰুে তেঁও ৪৩ ইলিলে দাউদ। তেঁও সিবিলাকক তুলিলে, যিৰূহে ৪৪ মোৰ অশ্বৰ ফুলিলে যেতে দিনলৈকে ময় তোমাৰ শত্ৰু হত তোমাৰ পাদপীহ নকৰে। তেতিয়ালৈকে তুমি মোৰ তোলে হাদাৎদে নাৰ দোৱাৰায় ৪৫ এই ফু কৈ তেওক, যেদি বৃন্থ দুলি কয় ভেবে