পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৪৩২

23 এফবিশতি পৰ্ব পচনী কৰ্ম। 459 ২৭ ফি দেই – দিল পূৰ দ্ৰবলগা হল থানিয়ায় যিদীহঁতে তেঁও মনিৎ দে»ি এটায় মাহৰ মাৎ বড় বাস্কৰ ললে সিহঁতে 3ে3 বৰি ২৮ এহ পানি ফলে হে যিশএল মনুষ্যবিলাক ওপ কাস্থ কৰা যি মানুহে এই মানুহৰে ব্যৱস্থাৰে এই হাইৰে বিৰোবে এই মানুহকে শিয়ায় মেয়ে এই। মেয়ে মন্দিৰলৈ গ্ৰীক মানুহ বিলাক নিOেR গ্ৰাফ এই পবিত্ৰ মে শুচি কচি। ২৯ সিহঁতে স্নাই এহেনশীয় শ্ৰেক্ৰিস না তেঁৰে লৈতে দেৰিচি এয়েৰেই পাওলে ভা* যদি ৩০ ৰূল ঘাসিহি লি ভাৱিলে। ঘএটাই হৎ ৰাৰি এটয় মানুহৰ স্বত্ব দৰবাও স্থল ভাতে সিহঁড়ে পাঙল মন্দিৰৰ টানি বাঙ্গগুলি ৩৪ যালে তেতিয় লভিলেই দুয়া বলে। দিতে তেও বিলৈ মন কৰিলে সেই সময়তে এটাই শিলও ইদ্ৰাও যে হৃ +বাল সেনাপড়ি ৩২ তলৈ এই বতৰাগ। এই হেতুক তেঁও কয়েকে এশ চণা হী, জেমাদাকেলৈ সিহতৰ মাজলৈ লক্তি গ্লাহিল নিহঁতে বোন, নোশক্তিকে চিহীহঁতুকে ৩৩ দেঠি পল যবিহুলৈ এতিলে। জতিয়া সেমা পভিএ ৩০ত্ৰলৈ গ্ৰন্থি তেঁও বৰিলে ঘা লোহায্যে হকিবলৈ মজু কুচ্ছিলে চে গুবলে বোলে সি ৩৪ কে কি কি ফুহি। ভৃেতিয় জুযৰ মাহে কোনো কোনো এটা পৰি এই কু” ফলে।