পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৪২৩

২৯ ওলশি পণচনী কৰ্ম- ৩০ এক চিত্তে তামালাৰ ঘৰলৈ লড়িী। পড়লে মানুহৰ মাজ, সোমাব জিলে শিষ্য সকলে তেও ৩১ যাব নিদিলে। ঘাসিয়া জন্ম দিয়ে বিপতি তেঁওৰ মিতিৰ দুই উেও ভলৈ মানুহ হিয়ায় তামাৰ ঘৰলৈ নে যাবলৈ ও মিনতি কহিলে। ৩২ সেই কালও কোনো এক বzH ফুলে ঘা কোনো গ্ৰা কথা বলে ফিয়মে। জুযৎ ৰূৰাসুৰ লাগি স্মাৰু কি কাৰণে একেল হল সৰই মানুহে ৩৩ ৩য় নেজানিলে। প:5 যুদীহঁতেও তেঁওক দুগলৈ সিহঁতে জুযপৰা ঘালে সন্দৰ হেঁঃ ৩৪ ক্তি দিলে। ভেতৰ ঘলেক্সান্দিষে হা, টাৱাৰ কৰি মানুহ স্মৃগ ওত কবি মুজিলে। কিন্তু তেওক মিস্ত্ৰী লি মানুহে নিশ্চয় কৰি সুহে পাঁচ তাৰু বেলিলৈকে এংহসহতৰ দিয়া বড় এসে জীয়াহঁতৰ দিয়া বড় একে (বলি এই এটাহ পাৰি ৩3 অয়াকে তুলিলে। প:চ নগৰ নে ৰাজাহ্ন নিজমদিওব্লায় ইলিলে হেৰৈ এহেনসীয়ই তহঁতে শুন্ যুণিতৰ ৰা পড়া ঘি মহাদেবী দিয়া তেওঁক পূজা এ সমীয়হঁতৰ নাৰ থকা এটাই মানুহে কৰে যে অয়া এটাই মাছে কোন লেজানে। ৩৬ এই হেভূক্ত এই সক বা (যদি নেহেলা হয় তবে গ্ৰামাৰ বৈৰ্য বৰবল স্থাৰু কৈ কেন ৭ (স্থৰ লা ধুয়েজ ঘাচে কিয়নো দেৱতা যন বচো, ন হয়। ওহ তৰু দেবীজো নিন্দা চা