পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৩৯৫

492 ৪৩ ব্ৰয়েশ পৰ্নী ক = মায় তাঁৱে গ্ৰামৰ পিতৃবৰ্গ ভা পাচ্ছে স্মাক মাহে মিত্ৰ দেশবানী হল সিহঁতক স্থাৰু হিলে ক্ষ্ম ও বন্ধ কৰি সেই দেশপুয়া বাজ ৮ ওলিয়লে। শচে চলিশ বৎ মা হবি সিদ্ধি ১১ লক কৰ্ম সহিলে। পচে ফুনাঘা ('দশ, সৎ, দে মহি বিনাশ কহি সিহঁত, মাটি বঁfe জিবি ২০ লাকক ঘাবি দিলে। এয়ে চাফিশ গৰ্শ বৎসৰু যম্ ঘাটি। তুমি চে ভেঁও শজএল ঘাচাৰ্য ল েসিবিলাকলৈ বোষ্ণ স্বত্বাবিলাক দিলে। ২৪ ও পচ দিবিলৰুে এজ টুজিৎ, পূৰে মিবিল ফক বেশামিন বহৰু কিন্তু পুতেক শওলক চল্লিশ ২২ বৰলৈকে ৰজা পাড়ি দিলে। পাচে তেঁও বিম ভজি সিবিলাকৰ সুজা হৃবলৈ দিদি ওপজালে। ২৩ তে ঘfেযা ভেও দিলে বোলে যুিশিৰ ভেকু দাদ মোৰ মনোনীত এজন যয় পাইছো তেঁও ২৪ যেৰ সকলো মত ৰুম্মা পূৰ কৰিত। এই যা হ সন্ততিৰ যোহ তেও ঘামী স্বই তেও পা কৰিবলৈ মনপালন দুত যিশৰ৭ লৰ এটই মানুহ , কীৰ্তন কৰিল তেও স্মন্ গ্বদীকাৰ বাৰে যিশৰত্ৰপৰু হন্তে যিশু। ২৫ ত্ৰাণকৰ্তা ওপালে। যোহনে আগেৰু কৰ্মৰ কৰোতেই ধুলিলে ময় ফোন তোলে আয়াতে ফি কুঁৱা যায় সেই অন্ নোহোঁ কিন্তু দে ময় ঘৰু ইতাৰ সোলোকাবলৈকো যে নোহে এনে।