পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/৩৭১

398 « সপ্তম পৰ্ব শাচনী কৰ্ম। দেখাইছি তদনুসাৰে সাকীফপ বস্নহ কৰিবলৈ তেওৎ কৈ যেনেকৈ ৰূৰে নিৰুপণ কৰিচি, সেই সাকী কপ বস্ত্ৰহ হাৰিৎ ঘামা পিতৃষিলাকৰ লগৎ ৪; আচিল। যক্ষ্মা শ্বৰ আগতে মুন্নাহ পালে আৰু তেওঁলৈ এক মন্দিৰ কৰিব ২জিল এনে যি ৪ দাদ তেঁও কাল লৈকে যি ঘাদেশ মানুহৰে স্মযা পিতৃবিলাকৰ হ্ৰাসৰ খেদি দিলে সিৰি লাফ ঘাধিপহৎ যিহোশুদ্যায় সৈতে স্মাযাহ্ পিড় বিলাকে সেই সুহ সিবিলাকৰ পূৰ্ব পুৰুষণ ৪৭ পায় ঘনিলে। কিন্তু শয়নে তেও এফ মন্দি কৰিলে যিহায় ফেলে স্বৰ্ণ মো সি°হাসন পৃuিৰী যোৰ পাদপীহ তোমোলাকে তানো মোলৈ ফি ৪৮ দল বাৰি যোৰ বিশ্ৰাম স্থান ফি। এইবিলা যে হাতে সজান হয় নে ঘাচাৰ্যে এই যেনেকৈ কৈছে ৪৯ ভেনেকৈ সৰ্বাধিপতি হাতেৰে কৰ মন্দিৰ না কে। হেৰৈ এক বিয়া আৰু মনতো শুনাতো অন্নতিই ৫; তহতে সদাই বয়াৰ বিধাব কৰ তই বাপে এ হতে যেনে কৰিলে তেনে ইতও ফৰ। তহঁতৰ পেইতে আচাৰ্যবিলাকৰ মাজৰ কাৰ বিপক্ষ কৰা ৫০ নায় গাৰু যি সাৰ পুৰুষ দুজন হাত দিয়ে আৰু ঘাতকী তই এতিয়া কাইছিলি তেওকু ঘাহিবৰ যিৰিলৰুে ঘাগেই জানালে সেইবিলাককো সিইতে বধিলে সাৰ্বি। হৃই থকা দত।বলাফৰ দোৱাৰ ও ফাষা ইচ কিন্তু তা মনা নাই। সিহতে এই ক শুনি মন বি স্থল স্নাফ নিবিলাকৰ ওপৰত