পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/২৪৯

৪৬ ষোড়শ কে কৰা! এটি চ.15ালি পোলিও তুমি কেনো ফুলে দিয়া নয়। • কূিল তত যি দেয় যে কৰি তেমি' এই বন ভৰিলে জিন্ন গ্ৰহি'লড়েই তুমি চিনে নি এ দাৰি তালৈ যাত্ৰ। কিন্তু তেও তা ইলিলে হে ত্ৰ সদায় ভূমি 5ে লগ ঘাচা যোৰ সৰ্ববৃহৎ ও তোমাহেই গ্ৰাচে ৰ কৰা ঘামাৰ গুটি হয় কিয়লে এই তো ভয় মবি 'ঘছি কিন্তু জীচে হেই ফিল, কিন্তু শেৰাগৈছে। পক্ক পাণ্ডে তেও শোন্ ভঞ্চৎ সকল ফুলিলে একবলৱন্ত ৪৬ হূচিল তাৰে -এ ভৰালি ষ্মাচি সেই ভৰালি তেঁও বন্ স্থানীয় কবি ভক্লিাচ ঠুলি “দৃফিয়া জাইছি। ২ তেতিয়া তেও ভান্ মাড়ি ফুলে বলে তো বিষয় 2f{ যয় বি গুলো মেয়ে কি তৰু বিষয় শেবায় দে ৩ কিনে তা ভলিবিঘা জ্যাক্তি স্বৰ লোৱাৰ। সেই ভলিএ মনেইলিলে ময় কি ফুৰিী মেধা বিকাৰে যে ভৰালি বিষয়া ভাপিলে যয় মাটি নিব নোৱা ৪ ৰে মাটিবলৈকো লাজ লাগে। মোৰ বিষয় ছিলে মানুহে যেন সিহঁতৰ ঘৰলৈ যে নিয়ে ওয়াকে সিদ্ধি কবিৰলৈ যায় যি কৰি শুকে ঘন নিশ্চয় কৰে। ও তেতিয়া সি ভ ঘথিকাৰ সদৌ বৰুৱাহঁতক মতি ঘুনি পূমি ইলিলে যে বিকাৰৰ তয় কিমাল ৬ বছৰ। লি তুলিলে এশ স্বাভ তৈল্। লি ফুলিলে ভো ৭ কাক ঘালি 'বষ্ণৈ বহি ভাতে পথশিলে। তা পাচে গ্ৰাৰু এটাক তুললে ভোৰ কিমান্ সি ফুলিলে ৮ এশ কৰা গো। লিটুলিলু তো কাকুণ্ড ঘনি