পৃষ্ঠা:ধৰ্ম্মপুস্তক.djvu/১২০

117 ৩ তৃতীয় ৭ মাৰ্চে বৰা। মানুহক ফুলিলে যোৰ ঘাতে বিয়ে হো ভাত ৪ পচে তেঁও সিবিলাক ইলিলে সুকৰ্ম কৰা ঘৰা হক কৰা এই দুয়ে িযজৎ গাৰু পৃ ৰা কৰা ঘৰ। পী মৰা এই দুয়োৰে? যাজ শৰত বাবে কবিৰ লগ ৫ কি ভাতে সিবিলাক ঘব হল। তেতিয়া তেও সিবি লাক মন কাহিনী নিমিত্তে শেকযুক্ত হৃই ও ফ্ৰি চাৰিও যাবলৈ চালে পচে তেঁও সেই মানুহ ৩ ইনিলে তোৰ হাস্য পোন্ কৰ। পাচ সি পোনালে ভাৰ সেই হা গ্ৰন হাতৰ নিচিনা ভাল্ হন্। কিন্তু যাবিশিতে গৈ সেইবে না হেৰেদিয়াইতে সৈতে তেওঁক ঘিৰুপে বিমাৰ্শ কৰিব পাৰে তেওৰ বিৰোবে ৭ এই ঘলছ কৰিলে। এই হেতু যিশু ঘুপোনাৰ ৮ ভকৎসকলে সৈতে যুগৰলৈ গল। ভালো মানুহো গালিলিৰা তেওৰ লগৎ এ য়িদাহ দেশ যিৰোশলম এদেয় দেশ যৰদন দিপাৰম্পৰা সুৰৰে সীদোনৰে চাৰিওতাল মানুহ তেঁও মহৎ ৯ কৰ্ম্মৰ বতৰা পায় তেঁওৰ কাবলৈ আহি তেতিয়া মানুহে তেঁওক হেলি পেলায় দুলি তেঁওৰু ওচৰ এখান ১০ নাৱ ২য় এই ঘা তেঁও শিষ্যসকলক দিলে। মানুহক তেঁও সুস্ত কৰিচিল্ এই হেতুক যেতে মানুহৰ ৰোগ গ্ৰাচিল সেই এটয়ে উেক্ পপি ৪১ বলৈ লড়ি ঘাহিল ঘণ্ডচি আহতো তেওক দে»ি লতেই তুমি জ্বশ্বৰ ত্ৰ এই ধুলি এটাহ পৰি ১২ তেঁওৰ আ৭ পতৃিপ্তি পচে কালো ন জনাবলৈ তেঁও সিহঁতক দৃষ্ট ঘূজা কৰিলে।