ৰূপে আকাশলৈ উৰি গ’ল।
অজ্ঞানতা
যোদ্ধা কৰ্ণৰ গুণ-গৰিমা, সৌন্দৰ্য্য আটাইতে মুগ্ধ হৈছিল দ্ৰৌপদী আৰু তাৰে ফলস্বৰূপে এটা সময়ত দ্ৰৌপদী কৰ্ণৰ প্ৰতি আসক্ত হৈ এদিন উদ্দানৰ মাজত প্ৰকাশ্যভাবে কৰ্ণৰ সান্নিধ্য বিচৰাৰ কথা কৰ্ণৰ আগত প্ৰকাশ কৰিছিল। সেই সময়ত কৰ্ণৰ অতীত সম্পৰ্কে দ্ৰৌপদী অজ্ঞ আছিল। সেয়েহে যৌৱনৰ মাদকতাত দ্ৰৌপদী উটি- ভাহি কৰ্ণৰ প্ৰেম সাগৰত সাতুৰি নাদুৰি ফুৰিছিল। শয়নে-সপোনে দ্ৰৌপদীৰ মনত কৰ্ণৰ বাহিৰে আন কাৰো স্থান নাছিল। দ্ৰৌপদীৰ মনত কৰ্ণ আছিল বীৰত্ব আৰু সুন্দৰৰ অদ্বিতীয় চানেকী। কৰ্ণ দ্ৰৌপদীৰ প্ৰেম ক্ৰমে প্ৰগাঢ় হৈ আহিছিল। কিন্তু বেছিদিন নহ’ল। এদিন দ্ৰৌপদী শুনিছিল পিতৃ দ্ৰুপদ ৰজাৰ এষাৰ কথা। ৰাণী মন কৰিছানে আমাৰ কন্যা দ্ৰৌপদী বিবাহ উপযোগী হৈছে গতিকে আমি পলম নকৰি কন্যাৰ সয়ম্বৰৰ ব্যৱস্থা কৰিব লাগিব। দেশ-বিদেশৰ সকলো ৰাজপুত্ৰ, মন্ত্ৰীপুত্ৰক সয়ম্বৰত নিমন্ত্ৰণ কৰি এজন যোগ্য পাত্ৰৰ হাতত দ্ৰৌপদীক অৰ্পণ কৰিব পাৰিলে মই বৰ আনন্দিত হম। ৰাণী মাত লগালে মহাৰাজ কথাষাৰ এবাৰ দ্ৰৌপদীক সুধি চোৱা ভাল আছিল নেকি? মই পিতৃ হিচাবে কন্যাৰ বেয়া চিন্তা নকৰো। ৰজা দ্ৰুপদৰ একমাত্ৰ কন্যা দ্ৰৌপদীক বিৰল ব্যক্তিত্বৰ অধিকাৰী সুদৰ্শন বীৰৰ হাতত মই অৰ্পণ কৰিবলৈ মোৰ মনৰ হেপাহ আছে আৰু তাকেই মই কৰিম। মোৰ মনৰ অভিলাস সয়ম্বৰৰ থলিতেই মোৰ মনে বিচৰা পাত্ৰ মই নিশ্চয় সন্ধান পাম।
মহাৰাজ আপুনি খং নকৰিব, মই কন্যা দ্ৰৌপদীৰ মনৰ এটি
