পৃষ্ঠা:দেৱজিত.djvu/৯০

৯০

দেৱজিত।

আন অস্ত্ৰ নপাই পাচে বীৰ ধনঞ্জয়।
লৱৰিয়া হানিলন্ত বৰ ব্ৰহ্ম চয়॥
সিয়ো ব্ৰহ্ম গিলি মই আছোঁ মুখ মেলি।
হেন দেখি অৰ্জ্জুনৰ ক্ৰোধ গৈলা জ্বলি॥৪৩১
বৰ বৰ শিলক হানিলা হোঁহ বুলি।
মায়াবলে সিয়ো শিলা পেলাইলোহোঁ গিলি॥
ধনু তূণ বাণ সবে গিলি আছোঁ মই।
হেন দেখি ক্ৰোধত জ্বলিলা ধনঞ্জয়॥৪৩২
খড়গ ধৰি ধনঞ্জয় ক্ৰোধে খেদি যায়।
মোৰ মুণ্ডে খড়্গ ঘাৱ মাৰিলন্ত পাই॥
দশদিগ পালে আছে আকাশতে চাই।
অগ্নি উঠ খড়্গে যে ভাঙ্গিলা সমুদায়॥৪৩৩
বহু যুদ্ধে তুষ্ট মোক কৰি বীৰ বৰ।
তৃষ্ট হুয়া দিলোঁ মই পাশুপত্ৰ শৰ।
সেই বেলা স্বৰ্গ দিবে খুজিলোহোঁ ময।
স্বৰ্গক নলৈলা পাচে বীৰ ধনঞ্জয়॥৪৩২
অস্ত্ৰ পাই অৰ্জ্জুনৰ কুতূহল মন।
মোহোত মেলানি লৈযা পাণ্ডুৰ নন্দন॥
মাতলিক পঠাই ইন্দ্ৰে স্বৰ্গক নিলন্ত।
দিব্য অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ পাচে ইন্দ্ৰে শিখাইলন্ত॥৪৩৫
অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ শিখাই বুলিলা হৰি হয়।
কালকুঞ্জ মাৰা পুত্ৰ বীৰ ধনঞ্জয়॥