এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭১
দেৱজিত।
শম্ভ মৰি সেই বেলা ভূমিত পৰিলা।
সাতখান মহা মহী মেদিনী কম্পিলা॥৩২৬
শম্ভ যে মৰিলা দেখি জম্ভে আছে চাই।
ভাগিন মৰিলা বুলি কান্দে জম্ভ ৰায়॥
হেন দেখি জম্ভৰ উঠিল বৰ ৰাগ।
নিশ্বাস কাঢ়ন্ত যেন বাসুকী যে নাগ॥৩২৭
মহিষত চৰি অৰ্জ্জুনক খেদি যায়।
যমদণ্ড জম্ভে প্ৰহাৰিলা বেগে যায়॥
বিম্বাদ শবদে দণ্ড যায় আকাশতে।
ধনঞ্জয় কাটিলেক শৰবৃষ্টি দ্যুতে॥৩২৮
জম্ভৰায়ৰ মেঘ দণ্ড যেবে কাটা গৈলা।
তৰতৰি কৰি জম্ভ হৃদয় লৰিলা॥
আন অস্ত্ৰ নপাহ জম্ভৰ চিত্ত ভৈলা বৰ।
লৱৰিবা ধৰিলা পব্বত গুৰুতৰ॥৩২৯
হোহ বুলি পব্বত মাৰিলা জম্ভবলে।
চলি যায় গিৰীগোট গগন মণ্ডলে॥
পৰ্ব্বত আসয় দেখি আছে সব্য সাচি।
ক্ৰোধ অপমানে বজ্ৰবাণ লৈলা বাচি॥৩৩০
গাণ্ডিৱত যুৰি বাণ প্ৰহাৰিলা ৰাগে।
মাজত কাটিলা গিৰি কৰি দুই ভাগে॥
দশ খণ্ড হুয়া গিৰি ভূমিত পৰিলা।
জল স্থল গিৰি বন সকলে কম্পিলা॥৩৩১
