এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৯৬
দেৱজিত।
মহা জ্যোতি হুই সূৰ্য্য সম জ্বলি
চলে গগন ভিতৰ॥
ইন্দ্ৰৰ হিয়াত পৰি চাৰি শৰ
গৈলেক বেগে নিকলি।
শৰ চোটে ইন্দ্ৰ ফুটি ফুটি যাই
পৰিলন্ত ৰথে ঢলি॥৯৬১
অৰ্জ্জুনৰ শৰ পৃথিবী ফালিয়া
পশিল পাতাল পুৰ।
সাগৰত স্নান কৰি তেতিক্ষণ
আসিলা অতি সত্বৰ॥
মাধৱে বোলন্ত শুনিয়ো অৰ্জ্জুন
তুমি কিনো বীৰ বৰ।
তোমাৰ যুদ্ধত বিহ্বল ভৈলন্ত
আপুনিও মহেশ্বৰ॥৯৬২
ধন্য ধনঞ্জয় মোৰ প্ৰাণসখি
ত্ৰৈলোক্য বিজয় বীৰ।
তোৰ যুদ্ধ দেখি একে ৰথে থাকি
মোহোৰ কম্পে শৰীৰ॥
ইন্দ্ৰক যে ৰণে মাৰি ঘোৰ বাণে
কৰিলাহা মূৰ্চ্ছামান।
তুমি সম বীৰ সত্যে সত্যে সখি
নাহি কেহে একো থান॥৯৬৩
