এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৮১
দেৱজিত।
অৰ্জ্জুনে দেখস্ত শৰ আসে আকাশতে।
অৰ্জ্জুনেও শৰ প্ৰহাৰিলা অতি দ্যুতে॥৯০০
এক শৰ প্ৰহাৰন্তে লক্ষ কোটি হুই।
প্ৰহাৰ কৰন্তে শৰ লেখাজোখা নাই॥
অব্বুৰ্দ হাজাৰ কোটি পদ্ম মহা ঢুলি।
দুয়ো হাতে শাচ্ছন্ন কৰে মহাবলি॥৯০১
আকাশ ঢাকিয়া যেন মেঘে ঢালে জল।
সেহি মতে শৰ প্ৰহাৰয় মহাবল॥
আকাশ ঢাকিয়া ভৈলা ঘোৰ অন্ধকাৰ।
নবহে পবন নাহি ৰবিৰ সঞ্চাৰ॥৯০২
হৰ−শৰ সংহৰিয়া অৰ্জ্জুনৰ শৰে।
নিসন্ধি ভেদিলা মহেশৰ কলেবৰে॥
তেজে তল বল ভৈলা হৰৰ সৰ্ব্ব কায।
বিহ্বল ভৈলন্ত হৰ শ্ৰুতি বুদ্ধি নাই॥৯০৩
ক্ৰোধ মনে পাচে জ্বলি গৈলা মহেশ্বৰ।
খৰ্গ ধৰি দেৱ দিল নামি বৃষভৰ॥
অৰ্জ্জুনৰ শীৰক কাটিবে যাই খেদি।
যেন ভয়ঙ্কৰ এক বহি যায় নদী॥৯০৪
সেহি মতে কোপে খেদি যায় পশুপতি।
অৰ্জ্জুনক খেদি যান্ত লৰে বসুমতী॥
অৰ্জ্জুনে দেখস্ত খড়গ ধৰি আসে হৰ।
শীঘ্ৰে ধৰিলন্ত বীৰে অৰ্দ্ধচন্দ্ৰ শৰ॥৯০৫
১৬
