এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৪
দেৱজিত।
সেহি মতে বৃষভক ফিৰাই মহেশ্বৰে।
পিনাক ধনুক ধৰিলন্ত বাম কৰে॥
অযুত নিযুত হৰে হানিলন্ত শৰ।
মাৰুতৰ বাটে চলি যায় গুৰুতৰ॥৮৬২
আৰু লক্ষে লক্ষে হৰে হানিলন্ত শৰ।
আকাশ পৃথিবী ঢাকি বহে নিৰন্তৰ॥
হৰ শৰ ভেদি চলে বজ্ৰ সম ধাৰ।
মহেশৰ শৰীৰত পৰিলন্ত শৰ॥৮৬৩
অৰ্দ্ধে উৰ্দ্ধে পিঠি কোষে সন্ধানে যে ফুটি।
বোম্বল আকাৰে বহি তেজ যায় ছুটি॥
আৰু প্ৰহাৰিলা ধনঞ্জযে শৰ চয়।
সন্ধানে ভেদিলা যাই হৰৰ হৃদয়॥৮৬৪
হৃদয়ত পৰি শৰ পিঠি-বাজ ভৈলা।
ইন্দ্ৰক লাগিয়া শৰ সেহি মতে ধাইলা॥
বাসৱৰ হৃদয় ভেদিল দৃঢ়তৰ।
আকাশৰ পন্থে যায় দেখি লাগে ডৰ॥৮৬৫
অৰ্জ্জুনৰ তূণত পশিলা শৰ চয়।
দেখি সুৰ গন্ধৰ্ব্বে কৰয় জয় জয়॥
হেন দেখি মহেশ্বৰে হানি মেঘ শৰ।
আকাশ ঢাকিয়া ভৈলা ঘোৰ অন্ধকাৰ॥৮৬৬
আকাশত কৰে ঘোৰ গৰ্জ্জন আষ্ফাল।
কৃষ্ণ অৰ্জ্জুনক বেঢ়ি বৰিষয় জল॥
