পৃষ্ঠা:দেৱজিত.djvu/১৬

১৬

দেৱজিত।

কোটি কোটি ব্ৰহ্মাণ্ড যে তোমাৰ স্ৰজন।
তোমাৰ কটাক্ষে হোৱে সবাৰ নিৰ্য্যান॥ ৫৭
এতেকে তোমাৰ পাৱে পশিলোঁ শৰণ।
মোহোৰ বচন শুনিয়োক নাৰায়ণ॥
দেৱ দৈত্যে সাগৰক মথিলা যৈসানি।
উপজিলা লক্ষ্মী দেৱী গোসানী তৈসানি॥ ৫৮
অপ্‌সৰা লক্ষ্মী আৰু ৰূপান্দ্ৰীয়ো নাৰী।
দিব্য বস্ত্ৰ অলঙ্কাৰে ৰৈলা কাচি পাৰি॥
লক্ষ্মীৰ আগক মই বৰ বেগে গৈলোঁ।
দেৱ দৈত্য দানৱ সবাকে দেখি পাইলোঁ॥ ৫৯
ব্ৰহ্মা হৰ পুৰন্দৰ চিনাইলোহোঁ মই।
বলিক চিনাই চিনাইলোহোঁ দৈত্যচয়॥
দেৱ দৈত্য সবাকে চিনাইলোঁ গাৱে গাৱে।
কাকো নবৰিলা লক্ষ্মী জগতৰ মাৱে॥ ৬০
ব্ৰহ্মা সমে দেৱগণে বাচক ৰহিলা।
মাধৱৰ হৃদয়ত লক্ষ্মী লিন গৈলা॥
অপ্‌সৰা সমে ৰূপান্দ্ৰীয়ো ভাৰ্য্যা ৰৈলা।
দেখি সুৰপতি পাচে মহা ভোল ভৈলা॥ ৬১
বৰুণ-নন্দিনী ৰূপান্দ্ৰীয়ো যাৰ নাম।
মোহোৰ ভাৰ্য্যাৰ ৰূপ গুণে অনুপম ॥
প্ৰভাতৰ সূৰ্য্য যেন জ্বলে তান কান্তি।
ৰূপান্দ্ৰীক দেখি চৰাচৰে মোহ যান্তি॥ ৬২