এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৭
দেৱজিত।
মহেশক সৱে দেৱ দেখি অচেতন।
মহা অসন্তোষ মনে কৰন্ত ক্ৰন্দন॥৭৬৮
বিধাতা আমাৰ দুখ লেখি আছে কত।
অৰ্জ্জুনৰ শৰে যে মহেশ ভৈলা হত॥
অনাথা লোকক কোনে কৰিবেক ত্ৰাণ।
হা বিধি আমাৰ যে উৰি গৈলা প্ৰাণ॥৭৬৯
এহি বুলি দেৱে কৰে হাহাকাৰ বাণী।
অল্পসত দেৱগণ পলাই দিশ চানি॥
কতো বেলি চেতন লভিলা ত্ৰিনয়ন।
অজ্জুনক গজ্জি হৰে বুলিলা বচন॥৭৭০
মই অচেতন ভৈলোঁ তোহোৰ যে ৰণে।
তোহোৰ সমান বীৰ নাই ত্ৰিভুবনে।
পূব্বে ব্ৰহ্মা বুলি আছে মোহোক বচন।
অজ্জুনৰ সম তুমি নহা ত্ৰিনয়ন॥৭৭১
ব্ৰহ্মাৰ বচন মিলিলেক সাৰে সাৰ।
তথাপি কৰিবো মই তোহোক সমৰ॥
এহি বুলি হৰে পাচে ক্ৰোধত জ্বলিলা।
একশত ব্ৰহ্ম বাণ গুণত জুৰিলা॥৭৭২
মন্ত্ৰ পঢি মহাদেৱে প্ৰহাৰ কৰিলা।
জাজ্বল্য সমান হই আকাশে চলিলা।
দশোদিশ আকাশ চলিয়া বেগে যায়।
প্ৰলযৰ বহ্নি যেন দেখি লাগে ভয়॥৭৭৩
