এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৬
দেৱজিত।
সেহি বেলা ধনঞ্জয় নিদ্ৰাবাণ লৈলা।
মন্ত্ৰ পঢ়ি নিদ্ৰা বাণ হানিয়া পঠাইলা॥
দেৱতাৰ শৰীৰত সন্ধানে ভেদিলা।
নিদ্ৰায়ে পৰিলা দেৱ শ্ৰুতি হত ভৈলা॥৬০৪
যেহি যৈত আছিলা পৰিলা সেহি থানে।
শ্ৰুতি হত ভৈলা দেৱ মৃতক সমানে॥
যেন সূৰ্য্য ৰশ্মি পাই সাগৰ শুকাইলা।
যেন জল পৰি ঘোৰ বহ্নি নুমাই গৈলা॥৬০৫
ধনঞ্জয়ে নিদ্ৰা বাণ হানে সেহি মতে।
সকল দেৱতা ঢলি পৰিলা তহিতে॥
নিদ্ৰা বাণে দেৱগণ মৰা সমশৰ।
দেখ কৃষ্ণ ধনঞ্জয় হাসিলা বিস্তৰ॥৬০৬
কতো বেলি দেৱগণে চেতনক পাইলা।
অৰ্জ্জুনক ক্ৰোধ মনে গৰ্জ্জি খেদি গৈলা॥
হেন দেখি অৰ্জ্জুনৰ ক্ৰোধ গুৰুতৰ।
কোটি লক্ষ হাজাৰ যে প্ৰহাৰিলা শৰ॥৬০৭
অৰ্দ্ধচন্দ্ৰ নৰাচ হানিলা বীৰে ডাটি।
গল হাত ভৰি স্কন্ধ পেলাইলেক কাটি॥
ক্ষেণেকে কৰিলা বীৰে দেৱ সেনা চন্ন।
বিমন ভৈলন্ত দেখি সহস্ৰ লোচন॥৬০৮
কুৰি কোটি লক্ষ হাজাৰেক দেৱগণ।
অৰ্জ্জুনে দিলন্ত বাসা যমৰ ভুবন॥
