পৃষ্ঠা:দেৱজিত.djvu/১১৩

১১৩

দেৱজিত।

সেহি বেলা শব্দ বৰ উঠিলেক চানি।
কম্পিবে লাগিলা যত চৰাচৰ প্ৰাণী॥ ৫৫৭
ব্ৰহ্মাৰ ডিবাৰ ঘোৰ যাই বজ্ৰ বাণ।
ক্ষেণেকে ইন্দ্ৰৰ বাণ কৰিলা নিৰ্য্যান॥
আকাশৰ পৰা দুয়ো বাণ শীঘ্ৰে আসি।
অৰ্জ্জুনৰ তূণত থাকিলা বেগে পশি॥ ৫৫৮
বজ্ৰ বাণ চন্ন দেখি ইন্দ্ৰ ভয় ভৈলা।
উৰু শীৰ কস্পিয়া হৃদয় লৰি গৈলা॥
কি কৰিবে ইন্দ্ৰে একো উপায় নপান্ত।
ঐৰাৱত স্কন্ধে ইন্দ্ৰ বসিয়া গুণন্ত॥ ৫৫৯
অৰ্জ্জুন বদতি পিতৃ শুনা হৰি হয়।
মোহোক নমাৰি শৰ কেনে আছা চাই॥
এহি বুলি ধনঞ্জয় ক্ৰোধ কৰি টান।
এক শত দিব্য বাণ কৰিলা সন্ধান॥ ৫৬০
ইন্দ্ৰৰ গাৱত ফুটিলন্ত থানে থান।
শোণিত বজাইল যেন পৰ্ব্বতৰ জান॥
যেন মতে পৰ্ব্বতৰ গেৰু বহি যাই।
সেহিমতে ধাৰে ইন্দ্ৰৰ শোণিত বজাই॥ ৫৬১
এক কোটি দিব্যশৰ হস্তীক হানিলা।
কান মুণ্ড ঝঙ্কাৰিয়া চিয়ঁৰি উঠিলা॥
ক্ৰোধ মনে বায়ুদেৱে যুদ্ধ আছে চাই।
অৰ্জ্জুনৰ হাতে আজি ইন্দ্ৰ হৈবে ক্ষয়॥ ৫৬২