এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১১০
দেৱজিত।
দেৱতাৰ শৰে নকম্পিলা ধনঞ্জয়।
দিব্য শৰে ভেদিলেক তিনিৰো হৃদয়॥
পাচে ধনঞ্জয়ে লৈল তিনি অগ্নি শৰ।
ধনুত যুৰিয়া বীৰে কৰিলা প্ৰহাৰ॥৫৪১
মনোজয় বেগে শাৰঙ্গৰ যাই শৰ।
তিনিয়ো বীৰৰ গাৱে ফুটে দৃঢ়তৰ॥
তিনি দেৱতাৰ অগ্নি-শৰে গৈলা প্ৰাণ।
পৰিলেক তিনি বীৰ পৰ্বত সমান॥ ৫৪২
তিনি বীৰ যেই বেলা ৰণত পৰিলা।
সেহি বেলা ইন্দ্ৰৰ মনে বিষাদ মিললা॥
ইন্দ্ৰে যে বোলন্ত মোৰ কিনো মন্দ দিন।
অৰ্জ্জুনৰ আগে মোৰ বল ভৈল ক্ষীণ॥৫৪৩
কিয় ইন্দ্ৰ হুই আছে। স্বৰ্গৰ ভিতৰে।
কিয় মোক চৰাচৰে বন্দনক কৰে॥
অৰ্জ্জুনে কৰিলে আজি মোক যত লাজ।
ধিক ধিক হেন স্বৰ্গে নাম দেৱ ৰাজ॥ ৫৪৪
ৰাক্ষসক মাৰি মই শুনা দেৱ চয়।
তাহাৰ চাৱাল স্বৰ্গে আনি আছো ময়॥
পুষি পালি সৰ্বকালে ৰাখি আছোঁ তাক।
মোৰ আগুয়ান বীৰ শুনা দেব জাক॥ ৫৪৫
যেহি বেলা দেৱ ৰাক্ষসৰ লাগে ৰণ।
সেহি বেলা মেলি দেয়ো সেই দশ জন।
