এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৬
দেৱজিত
অৰ্জ্জুনক চাই পাচে গর্জ্জে কাল মহি।
ঘোৰ শক্তি হানি তোক মাৰো থাক ৰহি॥
হেন শুনি অৰ্জ্জুনৰ নসহিলা তনু।
বাম হাতে ধৰিলা শাৰঙ্গ নিজ ধনু॥৫১৯
টঙ্কাৰ কৰিলা বীৰে শব্দ গৈলা চৰি।
সাগৰ খলকি মহা লৰে স্বৰ্গ পুৰি॥
ধনুৰ টঙ্কাৰে তাৰ কৰ্ণে লাগে ধ্বনি।
ত্রাস হুই কাল মহি থাকিলেক গুণি॥৫২০
মনত বোলন্ত কিনো বীৰ বলিয়াৰ।
ইহাৰ ধনুৰ শব্দে মােৰ চমৎকাৰ॥
মোহোৰ হহাক দেখি ভয় আতিশয়।
ভালেতো যে দেৱগণ বিভঙ্গে পলায়॥ ৫২১
এহি বুনি শক্তি প্রহাৰিলা মহাবলী।
আকাশে চলয় শক্তি অগ্নি সম জ্বলি॥
শক্তি আসে দেখিয়া অৰ্জ্জুনে আছে চাই।
মহা বেগে শক্তি অজ্জুনক খেদি যায়॥ ৫২২
হেন দেখি অৰ্জ্জুন ক্রোধ ভৈলা টান।
শক্তিক হানিলা বীৰে ক্ষুৰ পতি বাণ॥
বিদ্যুত সঞ্চাৰে অৰ্জ্জুনৰ শৰ যাই।
কাল মহি ৰাক্ষসৰ শক্তি বেগে পাই॥৫২৩
আকাশতে শৰে যেবে শক্তি কৰি চন্ন।
পুনু যাই পশিলেক অৰ্জ্জুনৰ তূণ॥
