পৃষ্ঠা:দীপিকা ছন্দ.djvu/৯৬

( ৯০ )

লোকে নুপূজয় মোক বুলি সেচ্ছাচাৰ।
আপোন জীবিকা মাত্ৰ ধৰিছো আকাৰ॥ ৯২৩
মাধৱেসে পোষে মোক আনে নিদিৱয়।
ভিক্ষা মাগি আনি হৰি আমাক পোষয়॥ ৯২৪
যেতিক্ষণে যেহিলাগে মাতো নাম ধৰি।
আথ বেথ কৰি মোক আনি দেন্ত হৰি॥ ৯২৫
হেন মত ভাৱে তিনিযুগ বহি গৈল।
তথাপিতো মোৰ দেহা বৃদ্ধতা নভৈল॥ ৯২৬
কিশোৰ বৰিষ যেন দাড়ি গোম্ফ নাই।
কৃষ্ণৰ চিন্তায়ে মোৰ দিন বহি যাই॥ ৯২৭
আন বাক্য নাহি মোৰ ৰাধা কৃষ্ণ বিনে।
সন্নিততে থাকে মোৰ তাৰা দুইজনে॥ ৯২৮
পুত্ৰ দুখ পাৱে বুলি পিতৃ মাতৃ দুই।
স্বলগ্নে থাকয় যেন একথান হুই॥ ৯২৯
যাদবৰ সঙ্গে মোৰ যাদব আচাৰ।
যজ্ঞ সূত্ৰ গায়ত্ৰি নাহি আমাসাৰ॥ ৯৩০
হেনয় গোটক মোক কেনে নিবে চাস।
মোৰ আজ্ঞা নকৰি সকলে হুইবে নাশ॥ ৯৩১
এহিমান কথাত আছন্ত সেই ঠাই।
দেখি বলি ৰাজাৰ লোতক বহি যাই॥ ৯৩২
মহা প্ৰেম গ্ৰাসে আসি ধৰিলা মনত।
আথ বেথ কৰি বলি পৰিলা পাৰত॥ ৯৩৩
আশ্বাসি সাবটি তাক তুলি ধৰিলন্ত।
মুখত চুম্বন দিয়া প্ৰেম কৰিলন্ত॥ ৯৩৪