পৃষ্ঠা:দীপিকা ছন্দ.djvu/৭৩

( ৬৭ )

মোৰ ভাৰ্য্যা হুয়া এন্তে বলি পূজা খাই।
আজি মোৰ ভাৰ্য্যা ভাৰ গুচাইবোহো দাই॥ ৬৯৪
মহা ঘোৰ ৰূপ ধৰি লোক বিনাশয়।
মহা মায়া প্ৰকৃতিও এহেন্তে হোৱয়॥ ৬৯৫
এহি গুণি মৌন ভাৱে আছে ত্ৰিপুৰাৰি।
কতোক্ষণে গৌৰীক মাতিলা হাস্য কৰি॥ ৬৯৬
শঙ্কৰ বদতি দেৱী শুনিও পাৰ্ব্বতী।
মঞি মাধৱৰ দাস জানিবা সম্প্ৰতি॥ ৬৯৭
তুমিয়ো হৈবাহা দাসী তেবে সিজে কায।
মোৰ আৰু নাহি কিছু তোমসাত বাজ॥৬৯৮
মঞি দিগম্বৰ তুমি হৈবা দিগম্বৰী।
মুণ্ড মালা জটা অৰ্থ কৈলা শূলধাৰী॥ ৬৯৯
কটি বাঘ ছাল সৰ্প আৰু লোক বিষ।
মালাৰ কাহিনী শুনি দেৱীৰ হৰিষ॥ ৭০০
প্ৰেত থানে থাকি যত লোক কৰো কাল।
সকলো প্ৰকাৰে ভৈল শঙ্কৰ ইশান॥ ৭০১
এহি মতে দেহ ভস্ম অৰ্থ কহিলন্ত।
সংসাৰক ভস্ম অৰ্থ দেৱী মানিলন্ত॥ ৭০২
দেহ ছাই মাটি হয় অগ্নি দাহ কৰে।
মৰি মৰি উপজে সংসাৰ নাম তাৰে॥ ৭০০
চাৰি বিধ জীৱ তাৰ নপাই সবে অন্ত।
যাবে লোক হৰিত শৰণ নপশন্ত॥ ৭০৪
হেন জানি তুমি লৱা হৰিত শৰণ।
তোমাৰ আমাৰ গুৰু দেব সনাতন॥ ৭০৫