( ৫২ )
সুদৰ্থন নামে নদী চৌপাশে বহয়।
বৃক্ষৰ নিজিৰা জল মহা শোভনয়॥ ৫২১
তাত ক্ষুধা তৃষ্ণা নিদ্ৰা একো নাহি হয়।
বহু ৰম্য ফল পুষ্পে আমোদিত হয়॥ ৫২২
হীৰা মৰকতে থান খান মনোহৰ।
আপুনি ঈশ্বৰে নিৰ্ম্মি আছে সৰোত্তৰ॥ ৫২৩
তাতে বুদ্ধ অৱতাৰ ধৰিবন্ত হৰি।
থাকিবন্ত লোকৰ কৰ্ম্মক দৃষ্টি কৰি॥ ৫২৪
কলি আগ্ৰহিবে যত লোক নিৰন্তৰ।
ভাঙ্গিবে চাৰিয়ো, পদ দাৰুণে ধৰ্ম্মৰ॥ ৫২৫
বুদ্ধ ৰূপ ধৰি হৰি নমাতি ৰহিব।
ভাল মন্দ নাহি কিছু বাক্য নুবুলিব॥ ৫২৬
বুদ্ধ অৱতাৰৰ চৰিত্ৰ যত যত।
তোমাৰ আগত মই কহিবোহোঁ কত॥ ৫২৭
কতো বেলা হাস্য মাত্ৰ দান্ত দৰশন্তে।
পাপ ন্যায় নীতি কৰ্ম্ম সবাকো দেখন্তে॥ ৫২৮
তান লগে শতাধিক মুনিৰ বসত।
তেসম্বেসে বক্তা হৈব তাহান লগত॥ ৫২৯
যেন কলা জৰা লোক বসিয়া থাকয়।
মুনি সবে তান আগে কহে কথাচয়॥ ৫৩০
মাথা জঙ্কাৰণ কৰি থাকিবাক কয়।
পাপ পুণ্য কাৰো কিছু চিকীৰ্ষা নকয়॥ ৫৩১
যিবা- যেহি কহে তাক শুনিয়া ৰহিব।
এহিমতে বুদ্ধ ৰূপ ঈশ্বৰে ধৰিব॥ ৫৩২
