পৃষ্ঠা:তৰ্পণ ৰত্নকান্ত বৰকাকতী.pdf/২৮

ব্যাহত কৰিলা তুমি মোৰ সি আদৰ্শ। কিন্তু আজি দেখিছাঁতো চকুৰ আগতে তুমি; ⸺মোৰ সি আদৰ্শ নাছিল অলপো ভুল, আছিল কি সত্য তাত, আছিল কি উত্তপ্ত জীৱন। যদিও হটালা তুমি মোৰ ই দেহাক, হটাবতো নোৱাৰিলা মোৰ সেই অজেয় পৰাণ পৃথিবীৰ দিগ্বিজয়ী চিৰ দিন হেৰা।

পুৰু⸺

সেয়েতো দুঃসহ দুখ, আজি মোৰ জানা শেল হই বাজিছে বুকুত। ভাৰতৰ কাটি সি কাষৰ তুমিয়েতো দিলা বাট উলিয়াই, যদিওবা হটালোঁ তোমাক, ৰোধ কিন্তু নোৱাৰিলোঁ কৰিব সি পথ; সেই বাটে বাট ললে ক্ৰমে ক্ৰমে হায়ঁ শক, হুণ, তাতাৰ মোগল, ইদলৰ পিছত সিদল; সোণৰ ভাৰত মোৰ চাওঁতে চাওঁতে হ'ল কণ্ঠাগত প্ৰাণ! উস্! ভীষণ অৱস্থা কি যে, নধৰিলে বিদেশীৰ হাত, নোৱাৰে কাঢ়িব খোজ কোনো সি ক্ষেত্ৰতে; নিজৰ একোৱে নাই ধৰ্ম্মে-কৰ্ম্মে শিক্ষায়দীক্ষায়; এটা যেন প্ৰতিধ্বনি ক’ৰবাৰ নিৰ্জ্জীৱ উভতি অহা ৰিং! ভাৰত আজিতো নাই আৰ্য সি

(২৫)