পৃষ্ঠা:তৰ্পণ ৰত্নকান্ত বৰকাকতী.pdf/১৫

গান্ধী কবি :- আজিও আছে তো হই নীতি সেয়ে পৃথিবীৰ মানুহৰ হিংসা-দ্বেষ - জিঘাংসাপ্রধান, আকাশে বতাহে উড়ে কত’ যন্ত্র, নৱ আৱিষ্কাৰ তাৰেই নিচান ! শ্রীহীন কবি মই সেই ধৰাৰ বিশ্ৰী ! দিমনো বাতৰি কি ? শুনাম কি। আনন্দ সঙ্গীত সুৰ-লোকে পিৱ যাৰ সুৰৰ অমৃত ! তুমি নিজে মহাত্মন ! দিব্য জ্যোতি জ্বলিছা স্বৰ্গৰ আহিছোঁ শুনিম ধুলি বাণী মাথে। শ্রীমুখ-নিঃসৃত স্বৰ্গ-মর্ত্য্য একে কৰা সেই তোমাৰেই অমৃত কণ্ঠৰ ! বিশ্ৰী ধৰাৰ মই দিম কি আনন্দ পঙ্কেৰে চৰ্চ্চিম কিনো চৰণ—পঙ্কজ ? তুমি কবি গাই যোৱ ৷ সনাতন সেই অনন্ত কবিৰে দৰে, (22)