পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৮৯

 “পলোৱাঁঁ পলোৱাঁ; নাথ! বধলাগে মোৰ।
 “আত্মৰক্ষা কৰাটোয়ে সকলোৰে মত
 “পলোৱাঁ পলোৱাঁ, নাথ? গুছি তুমি যোৱাগই,
 “নগা পৰ্ব্বতত থকা কাঠনি মাজত
 “(বাট-পথ য'ত একো চিন-চাব নাই)
 “থাকিব লুকাই তুমি নিৰ্ভয় মনত॥
 “যদিও পৰ্ব্বত ভৰা ডালোৱা নগাৰে,
 “যদিও পৰ্ব্বত' বন বাঘে-ঘোঙে পূৰ;
 “তথাপি ডালোৱা নগা আক বাঘ ঘোঙ
 “ল'ৰাৰজা সম জানা, নহয় নিষ্ঠুৰ॥"

৮

গদা—“পলাই সাৰিম বাৰু, কিন্তু, হায়! কেনেকই

 “সাৰিবা, প্ৰিয়সি? তুমি? কি হ’ব তোমাৰ?
 “ভাবিছা মোলই তুমি, কিন্তু ভবা নাই
 “কিহ’ব নিজৰ-গতি, নিজ অৱস্থাৰ?
 “পলায় সাৰিলো বাৰু, কিন্তু কেনেকই তুমি
 “সাৰিবা, প্ৰিয়সি পাছে? তুমি নোৱাৰিবা;