এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
“হোৱা আজি নিৰভয়, আনন্দিত মন॥
“যিটো ক'লা তুমি, প্ৰিয়ে!” বীৰে গদাপাণি কয়,
“মিছা নােহে, কিন্তু মােৰ জনমিছে বৰ ভয়॥
“সপােন দেখাৰে পৰা বিয়াকুল প্ৰাণ মন,
“অহাযােৱা কৰে প্ৰাণ, কঁপে হিয়া ঘনে ঘন॥
“প্ৰিয়ে! মােৰ এই ভয়—লোকে বোলে সঁছা হয়
“পুৱঁতী নিশাত, হায়! দেখে যি সপােন,
“পুৱঁতীৰ সপোনত ৰাম গ’ল অৰণ্যত,
“তাকে ভাবি কান্দে, প্ৰিয়ে! মােৰ এই মন॥”
“অধৈৰ্য্য নহবা, নাথ! কবে মই প্ৰণিপাত”
বহুপথ চিন্তি পাছে জয়মতী কয়,
“পানীতে ওপজে ঢউ পনীতে মৰে আকউ
“সিটোৰ কাৰণে, নাথ! কিয় কৰা ভয়?”
৬
এই ৰূপে জয়মতী স্বামীক বুজালে বহু,
গদাৰ হৃদয়ে কিন্তু একো নুবুজিলে,
চিন্তা-সাগৰৰ, হায়! অগাধ পানীত পৰি
