পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/৬৭

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

দুধাৰি, চকুলো টোকে নিৰৱে দুখত?
সোণৰ সংসাৰ খনি ভাঙ্গি অকালত ঐ
গইছে স্বৰ্গত!
চাৰিটি ল’ৰা ছোৱালী ডিঙ্গিত দিগই বান্ধি,
চকুলো টুকিছে জানো তাতো বেজাৰত?
মোৰো যে মইনা পাৰে সকলো সহিব ঐ
নোৱাৰে মাথোন——
দেখিব বিলাই এই দুৰ্ভগীয়া হিতেশৰ—
আজি দেখি সি বিলাই- ওলায় কান্দোন?
মইনা কি কান্দে আজি? টুকিছে চকুলো ঐ?
পৰিছা মাটিত?
চৰণত ধৰোঁ মই (যদিহে নহয়) কোৱাঁ
কাৰ চকুপানী তুমি পৰা নিত-নিত?
শুনিছোঁ স্বৰ্গৰ বোলে দেৱকন্যা সবে ঐ
সন্তাপ নাপায়!
নাই তাত দুখ শোক, বিৰহ বিচ্ছেদ ক্ৰোধ,
স্বৰ্গ বোলে চিৰ সুখ মিলনৰ ঠাই॥