এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
যাক দেথি হাঁঁহা পূৰ্ব্বে হাঁহি মিচিকীয়া,
“কিয়, প্ৰিয়ে! কান্দা তুমি দেখি আজি তাক।
“কিয় মুখ হাঁহি নাইকীয়া?
"তোমাৰ কেলেশ, প্ৰিয়ে। নোৱাৰোঁ সহিব আক,
"ব’লা, থই আহো গই তোমাক ঘৰত।
"মোৰ শত্ৰু ল’ৰাৰজা, মই বৈৰী তাৰ,
“তুমি ভয় কৰিছা কিহত?
“দেখা পাই, প্ৰাণেশ্বৰি! চকুলো তোমাৰ, হায়!
“কান্দিছে অন্তৰ মোৰ, জ্বলিছে অগনি
“হৃদয়ত, শোক-ঢউ উঠলে সঘনে,
প্ৰিয়ে! মই নাপাওঁ তৰণি
"জনমিছে যেনে কষ্ট চকুলো তোমাৰ দেখি,
“ভুঞ্জিছো যেনুৱা ক্লেশ তোমাৰ দুখত,
“তেনুৱা শবদ নাই, যিশব্দেৰে, প্ৰিয়ে!
"প্ৰকাশিম তোমাৰ আগত॥”
এই বুলি গদাপানি নিৰৱে থাকিল শোকে,
জৰ জৰ কৰি পৰে চকুলো দুধাৰ;
(২১)
