এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
এই কথা য’ত ভাবোঁ এনে ভাব হয়:-
আছে সঁচা স্বৰ্গ তাত মেঘৰ সিপাৰে;
মেঘৰ সিপাৰ, হায়! নোহে শূন্য ময়।
আছে সঁচা স্বৰ্গ তাত-স্বৰ্গৰ দুৱাৰ,
মেঘৰ সিপাৰে স্বৰ্গ নহয় কল্পনা;
আছে সঁচা কিন্তুহায়! নেদেখোঁ সিৰূপ
সেই ৰূপ মনোহৰ, আমি দিন কণা!!
এতিয়া নেভাবোঁ, মন! সি স্বৰ্গৰ কথা:-
ভাবিলে সিকথা, হায়! চকুলো সৰিব।
নাইকিয়া একো লাভ সেই কথা ভাবি,
পৰিতাপ কৰি মাথোঁ কান্দিব লাগিব॥
নালাগে নাভাবোঁ আৰু সি স্বৰ্গৰ ,
এতিয়া স্বৰ্গৰ কথা কি হ’ব ভাবিলে?
মেঘৰ সিপাৰে, সঁচা স্বৰ্গ আছে তাত,
নাপায় মানুহে কিন্তু পৰাণ নেৰিলে॥
জানো, মন! শুনো, এই জগতৰ
( ১৪৪ )
