এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
হাৰাশাস্তি হই টঙ্গালি চেপাত
হ’লগত প্ৰাণা, সুখী তথাপিও
উছৰ্গি দেহাটী স্বামীৰ সেৱাত॥
দেখা পালে যেন আকাশৰ পৰা
দেৱকন্যা সৱে হাঁহি মনে আহি,
চাপিলে ওচৰ দুখিনী ৰাণীৰ
বজাই মধুৰ সুললিত বাঁহি॥
এটী দেৱকন্যা ক’লে কুঁৱৰীক,
“নাকান্দিবা সতি! অন্ত হ’ল দুখ॥
“নালাগে ভুঞ্জিব আৰু সংসাৰৰ
“অশেষ যাতনা নিদাৰুণ শোক।
“গোলোক-স্বামীয়ে বৈকুণ্ঠৰ পৰা
“দিছে এয়া, সতি! ৰথ পাঠিয়াই,
“উঠা, দেবি! তাতে, কৰাঁ আৰোহণ॥
ধীৰে ধীৰে ৰথ আনিলে চপাই॥
অন্য এজনাই ক’লে কুঁৱৰীক,
“জগতৰ আায়ে দিছে পঠিয়াই,
