এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
“গুছি যোৱাঁ তুমি মাথোঁ, তিৰী বধ লাগে!
“মাৰে মোক চাউডাঙ্গে মাৰক কোবাই॥
“* * * * *
“* * * * *
সূৰুজক শাক্ষী কৰি ক’লে গদাপণি
আপোন মনতে, “প্ৰভু! তুমি দেখিছাই,
“ইমান ক’লোহি মই আহি কুঁৱৰীক,
“কিয় সহাঁ দুখ? মোক দিযাঁ দেখুৱাই॥
পাণিৰ ফালে চাই ক'লে, -“পেহা! ক’ৰ মানুহ ক’লৈ গ’ল মইনো “কেনেকৈ ক’ম? যাবৰ সময়ত তেওঁতো মোক কই যোৱা নাই “যাহক, বধলাগে! তুমি ইয়াৰ পৰা গুছি যোৱা, মোৰ মনত বৰ “বিষাদ লাগিছে।”” জয়মতীয়ে স্বামীক “পেহা:” বুলি মতাত, চাউস্তাঙ্গ বিলাকে গদাপাণিক চিনিব নোবাৰিলে। গদাপাণিয়েও “পেহা” বুলি মতাৰ ভেদ বুজি, বৰ দুখ বেজাৰেৰে তাৰ পৰা গুছি গ’ল। জয়মতী কুঁৱৰীয়ে তেওঁৰ স্বামীক “পেহা’” বুলি সম্বোধন কৰিছিল, সম্ভভতঃ সেই কাৰনেইহে আজি কালি মানুহে কথাত কয়:–
“যেনেহে পাবহি কালৰ বেহা৷
“পাটীৰ তিৰুতাই বুলিব পেহা॥”
