পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১২৫

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

 মহাশোকে কুঁৱৰীয়ে বুলিবে ৰিনাই;
 “মহাৰাজ। প্ৰাণনাথ! বঙ্গহৰদেও! : (১)
 “ৰান্ধি বাঢ়ি আৰু ভাত নিদিব৷ সোই!
 “অত দিন গ’ল, আৰু কেৱলে .@দিন
 “মই অভাগিণীমাথ! থাকিম জীৱাই।
 “ৰাতি পুRালেই, নাথ! কাইলই মোৰ
 দিদয় চাউডাঙ্গে বধিব জীৱন!.
 কিয়নো মিছাতে আহিএনুৱা কালত
 “চাপিছা গঞৰ কাষ? যোৱাপ্ৰাণধন।
 ‘বৰ ভাগ হোৱ। ”
গদাপাণি————“প্ৰিয়ে -শ্য থিক! মোক।
 “কাপুৰুষ!—তিকাক যাতনা ভুঞ্জাই
 “কি কাজ পৰাণ ৰাখি }, নৰকী পৰাণ,
 “নাই যাৰ, প্ৰাণেশ্বৰি। নৰকতো ঠাই॥”
জয়-—“বৰ ভাগ্য নাথ। অন্তিম কালত

(১) ওপৰ শ্ৰেনীৰ আহোম সকলৰ তিৰুতাই গিৰিয়েকক
   ‘বঙ্গহৰ দেও” বুলি মাতে।