পৃষ্ঠা:তিৰুতাৰ আত্মদান কাব্য.djvu/১১০

এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে

গছে হাঁহে, বনে হাঁহে হাঁহিছে লতাই,
সবৰে মুখত হাঁহি, এজনে কেৱল
চকুলো টুকিছে শোকে তললই চাই॥
কোন তেওঁ তেওঁ কোন? তেও গদাপাণি সেই,
ৰাণীক অকলে এৰি আছেহি পলাই
টাবলুঙ্গ পৰ্ব্বতত; কান্দিছে শোকত
ভাবি কুঁৱৰীৰ দশা মহাশোক পাই॥
ভৈয়ামত বেহা-কৰা নগাৰ মুখৰ পৰা
ৰাণীৰ বিলাই তেওঁ শুনিছে সদাই;
দিনে দিনে যোৰা যোৰে নগা আহি কয়
“চাউডাঙ্গে কুঁৱৰীক মাৰিছে কোবাই॥”

পৰিছেহি দিনে, দিনে তেওঁৰ কাণত,

ৰাণীৰ বিলাই যত বনৰ মাজত॥
চাউডাঙ্গে কুঁৱৰীক যত শাস্তি দিছে,
দিনে দিনে তেওঁ, হায়। সকলো শুনিছে॥
কিন্তু, হায়! কি কৰিব? বাতৰোগী সিংহ