এই পৃষ্ঠাটোৰ মুদ্ৰণ সংশোধন কৰা হৈছে
নিচিন্ত মনোৰে যায় নাচাই নৰই॥
শোভা দিছে দুয়ো পাৰে নানা জাতি গছলতা
সুৱলা সুৰেৰে গীত নানা পৰী গায়;
কি সুৱলা বংশীধ্বনী? তেনুৱা নহয়,—
মুৰুলীৰ মাত তেনে ভাল নুশুনায়॥
২
ৰাঙ্গলী ৰ’দত কত বৰণ জ্বলিছে॥
নই-কুল-কুলে কত ধৰিছে সঙ্গীত,
আনন্দত পমি যায় মানুহৰ চিত॥
ভালেতোহে ক’ত মহামহা কবিবৰ
তুচ্ছ ভাবি নগৰৰ শোভা মনোহৰ,
গভীৰ অৰণ্য মাজে দূৰ পৰ্ব্বতৰ,
নিৰ্জ্জন নইৰ দাতি এন্ধাৰ গহবৰ,
কল্পনা সখীক লই আপোন লগত
ভ্ৰমি ফুৰে পৰ্ব্বতত আানন্দ মনত॥
প্ৰকৃতিৰ মনোমোহা ৰূপ চাবলই
