পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৯

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ

জলে যুদ্ধ কৰে যদি শুখাই সকল।
স্থলে যুদ্ধ কৰে স্থল যাই ৰসাতল॥
পৰ্ব্বতত যুঝে গিৰি হোৱে খণ্ড খণ্ড।
দুহান গাৱত অগ্নি জলয় প্ৰচণ্ড॥
হাত ভৰি জড়াজড়ি দন্ত কড়াকড়ি।
বৈশাখৰ মেঘে যেন গৰ্জ্জে শব্দ কৰি॥
সেহি মতে ঘোৰ যুদ্ধ কৰে বড় টানে।
ত্ৰৈলোক্যৰ লোকে শুনি কম্পে ঘনে ঘনে॥
ঋষিয়ে বোলয় শুনা অভিমন্যু-নাতি।
মায়ায়ে দৈত্যৰ প্ৰভু দেখাইলা জয়তি॥
ভক্ত গৰুড়ৰ যশ বঢ়াইবাক মনে।
কৰিলা বিনোদ লীলা প্ৰভু নাৰায়ণে॥
এহি মতে যুদ্ধ কৰে হৰি দৈত্যেশ্বৰ।
লীলা কৰি ঝুণ্টী খাই পড়িলা ঈশ্বৰ॥
দেখিয়া অসুৰগণে কৰে জয় জয়।
কৈৰ সিংহ পশু গোটে ৰজাক যুঝয়॥
পশু জাতি বৰ্ব্বৰ নাহিক কিছো জ্ঞান।
ৰাজাৰ হাতত আজি যাব তাৰ প্ৰাণ॥
যেহেন পতঙ্গে কৰে অগনিত ঝাস।
এহি বুলি দৈত্যগণে তুলিলেক হাস॥
অসুৰক কালে পাইলা তাহাক নজানে।
ঈশ্বৰকো মাৰিবাক আলোচন্ত মনে॥
যেতিক্ষণে নৰসিংহ ভূমিত পড়িলা।
ত্ৰিভুবন একেবাৰে খলক লাগিলা॥
দুই হাতে হৰিক ধৰিলা দৈত্যেশ্বৰে।
ফুৰায়া অনেক পাক মাথাৰ উপৰে॥
বাহুবলে পৃথিবীত আছাড় মাৰিলা।
লীলায়ে জগতপতি অচেতন ভৈলা॥