পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৬৬

৬৪

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

বিশ শৰে যমৰ ভেদিলা কলেবৰ।
বাযুক ভেদিল। পাছে এক শত শৰ॥
ভাল মতে চন্দ্ৰক হানিলা কুড়ি পাত।
হাজাবেক শৰে বৰুণৰ নাই তত॥
অগ্নিক হানিলা পঞ্চ হাজাৰেক শৰ।
হাৰাইলেক শ্ৰুতি বুদ্ধি সকলে দেবৰ॥
অতি শীঘ্ৰ হস্তে হানে সুদৃঢ় সন্ধানে।
পৃথিবী ভেদিবে পাৰে একো একো বাণে॥
অদ্ভুত সমৰে শিক্ষা শকতি অপাৰ।
প্ৰমত্ত বিক্ৰম দেহা যেন বজ্ৰ সাৰ॥
অসঙ্খ্যাত বাণ হানে সবে দেবতাক।
বাৰিষাৰ বৃষ্টি যেন পৰে ঝাকে ঝাক॥
যত অস্ত্ৰ শস্ত্ৰ দেবে হানে তাৰকাক।
শঙ্কৰৰ বৰত ভেদিবে নৰে তাক॥
বিনতাৰ তনয় গৰুড় বীৰে বড়।
তাহাক তাবকে হানিলেক কুড়ি শৰ॥
হেন দেখি মাধবৰ নসহে পৰাণ।
মহাক্ৰোধে ধৰিলা শাৰঙ্গ ধনুখান॥
বাহুবলে প্ৰহাৰিলা হাজাৰেক বাণ।
হাত পাতি তাৰকে কৰিযা লৈলা মান॥
যে হেন বালকে সঙ্গে ধোপ খেলাৱয়।
তাৰকাৰ হাতে শৰ ভৈলা সেহি নয়॥
তাৰকাৰ হাত যেন পদ্ম পুষ্প ভৈলা।
হেন দেখি নাৰায়ণে বিস্ময় মানিলা॥
শৰ বৃথা হৈলা হেন নাৰায়ণে দেখি।
প্ৰহাৰিলা গদা গোট খানিক নাপেক্ষি॥
গদাৰ শবদ দশ দিশে গৈলা ছুটি।
তাৰকাৰ মুণ্ডে পড়ি ভৈলেক কিৰীটি॥