পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৫৮

৫৬

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

সম্মুখ সমৰে মৰি পুণ্য ধাম পাই।
ধৰ্ম্মজ্ঞান দেবতাৰ তিল মাত্ৰ নাই॥
ৰণত পলাই কাপুৰুষ যত দেৱ।
নুচুৱা তাহাক অপবিত্ৰ হব গাৱ॥
হেন শুনি পালটিলা দানব পদাতি।
বহিবে লাগিল যেন সাগৰ উভটি॥
নিজ ৰাজ্য এড়ি পলাইলা দেব ঝাক।
ইন্দ্ৰৰ পাটত ৰাজা ভৈলেক তাৰক।
ঈশ্বৰে নিৰ্ম্মিত স্থান অতি মনোহৰ।
তথাতে ৰহিলা পাছে দৈত্যৰ ঈশ্বৰ॥
পৃথিবীত ৰাজা জন্তাসুৰক পাতিলা।
পাতালক লাগি অন্ধাসুৰক পাঞ্চিলা॥
স্বৰ্গ মত্ত্য পাতাল ব্যাপিলা দৈত্যগণ।
স্থানে স্থানে স্থাপনা কৰিলা সৈন্যগণ॥
পলৰীয়া দেবতাৰ যত ৰত্ন ধন।
লুটি পুড়ি আনি বান্টি নিলা দৈত্যগণ॥
ভাল ভাল গৃহে সৈন্যগণে লৈলা বাস।
সামান্য গৃহক পড়ি কৰিলেক নাশ॥
অমৰাৱতীৰ হেন কৰিলা বিলাই।
কতো দেৰে শৰণ পশিল পাছে যাই॥
মহেন্দ্ৰ প্ৰমুখে দি কপালগণ যত।
দেবতাৰ মহাবীৰ আনো অসংখ্যাত॥
ভয়ে লাজে অভিমানে অনেকে পলাই।
অল্পদিনে বৈকুণ্ঠৰ দ্বাৰ পাইলা যাই॥
তপাতে মিলিয়া সবে হুয়া এক মন।
আৰাধিৰে লৈলা দেব পতিত পাবন॥
দেবগণে বোলে প্ৰভু পতিতপাবন।
ৰক্ষা কৰা জগত কাৰণ জনাৰ্দ্দন॥