পৃষ্ঠা:তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ.djvu/৪৮

৪৬

তাৰকাসুৰৰ যুদ্ধ।

আপন ৰাজ্যৰ স্বাধীনতা মহা ধন।
ৰাখিবে যি জন ৰাজা নকৰে যতন॥
শতেক জনম কুকুৰত জন্ম ধৰে।
পৰৰ উচ্ছিষ্ট খাই ঘৰে ঘৰে ফুৰে॥
অনিবাৰ্য্য মৃত্যু কেৱে এড়াব নোৱাৰে।
মৰণক ভয়ে কিয়ো হেন পাপ কৰে॥
ভয়াতুৰ কাপুৰুষ অধম অজ্ঞান।
তাত বিতে ৰণে ভয় কৰে কোন জন॥
হেন জানি বীৰগণ সাজিয়ো সত্বব।
পলাইবে লাগি পাপ বুদ্ধি পৰিহৰ॥
একই প্ৰকাৰে যদি ৰক্ষা নাহি হয়।
কৰিবুঁ‌ সকলে পাছে বুদ্ধি যিব হয়॥
বিশেষতঃ আচম্বিতে চাৰিয়ো দুৱাৰ।
বেড়ি আছে পলাইবাক পথ নাই আৰ॥
বাসবৰ শুনি সবে এতেক বচন।
অস্ত্ৰেশস্ত্ৰে সাজিৰে লাগিল দেবগণ॥
সি বেলা তাৰকে শীঘ্ৰগতি চাৰি দ্বাৰে।
দেবৰ পৰীক আগুৰিলা একেবাৰে॥
চাবিয়ো দিশত উঠিলেক মহাৰোল।
ধৰ ধৰ কাট কাট মাৰ মাৰ বোল॥
বাসবৰ বচনে হৰিত দেবগণে।
নিজ নিজ বাহনে সাজিলা তেতিক্ষণে॥
আসিলা আদিত্য সপ্ত ঘোডাৰ ৰথত।
যম ৰাজা আসিলেক মহিষ কন্ধত॥
শশকৰ পিঠিত দেবতা শশধৰ।
বায়ু ৰাজা আসিলেক মৃগৰ উপৰ॥
ছাগলত চড়ি আসিলেক হুতাশন।
আসিলা বৰুণ দেব মকৰ বাহন॥