কৃপণতা।
আমাৰ দেশত এটা কথা আছে, “আঞ্জাত নেখায় লোণ পিতিকাত যায় চাৰিগুণ” কথাসাৰ কিমান সঁচা তলৰ দৃষ্টান্তৰে তাৰ ফট্ফটীযা প্ৰমাণ পোৱা যায়।
কোনো এক খেতিয়কৰ পদূলি মুখৰ জপনাখনি
কাঠৰ আছিল। জপনা খন জপাই ৰাখিবলৈ দিয়া লোহাৰ
হাকোতা দাল খহি পৰাত জপনাখন প্ৰায় মেলাই থাকে।
জপনাখন খোলা পালেই ছাগলী, ভেৰা, গাধ আদি ঘৰৰ
পোহনীয়া জন্তুবিলাকে একেবাৰে পথাৰ ওলায়গৈ।
ঘৰৰ লৰা ছোৱালীবিলাকৰ আধা সময় এই বিলাকক
আগোৰোতে আৰু বাহিৰৰ পৰা সোমোৱা গৰু, ম’হ
খেদোতেই যায়। গৃহস্থনীয়ে জপনা খন খোলা থকা বাবে
ইমান জাঞ্জাল হয় দেখি স্বামীক হাকোতা লগোৱাবলৈ
সদায় কয়। কিন্তু গৃহস্থজনে উত্তৰ দিযে যে লোহাৰ
হাকোতা দাল লগাওঁতে ছয় অনা খৰচ যাব। মিছাতে
ছয় অনা পয়চা খৰচ কৰাৰ দৰকাৰ কি? লৰা ছোৱালী
বিলাকৰ বিশেষ একো বন নাই যেতিয়া সিহঁতেই গৰু
ছাগলী আগুৰিব আৰু খেদি দিব পাৰে। ঘৰৰ সকলোৱে
অলপ মন দিলেই দুৱাৰ খন জপোৱা থাকিব।
