সিহঁতৰ বিদ্যালয়লৈ বছেৰেকীয়া সভাত এজন মন্ত্ৰী আহিছিল। তাত সি গীত পৰিবেশন কৰিছিল। তাৰ কণ্ঠৰ যাদু দেখি মন্ত্ৰীজন আচৰিত হ'ল আৰু নগদ পাঁচ হেজাৰ টকা তাক উপহাৰ দিলে। ইয়াৰ পিছৰ পৰা তাক বিভিন্ন ঠাইলৈ গীতৰ শৰাই আগবঢ়াবলৈ নিমন্ত্ৰণ জনোৱা হ'ল। সিয়ো সুন্দৰ কণ্ঠৰে শ্ৰোতাক আকৰ্ষণ কৰিবলৈ সদায় চেষ্টা কৰে। এইদৰে পঢ়াৰ লগতে গীত দুয়োটা সমানে আগবঢ়াই নিলে। লাহে-লাহে সি এজন নামজ্বলা গায়ক হৈ পৰিল।
অৱশেষত সি সেই বিদ্যালয়ৰ পৰা প্ৰৱেশিকা পৰীক্ষা সুখ্যাতিৰে পাৰ কৰিলে আৰু অলপ দিনৰ পিছত বি.এ পৰীক্ষায়ো পাৰ কৰিলে। কিছুদিনৰ পিছত সেই বিদ্যালয়তে এটা শিক্ষকৰ পদ খালী হোৱাত ৰাজুৱে তাত নিযুক্তি পালে আৰু এজনী অতি ধুনীয়া ছোৱালীয়ে তাৰ গুণৰ কথা শুনি স্বইচ্চাৰে বিয়া হ'ল। ইয়াৰ পিছৰে পৰা মাক-দেউতাক, পো-বোৱাৰী সকলো সুখেৰে বাস কৰিবলৈ ল'লে।
আচলতে বিকলাঙ্গ বুলি একো কথা নাই। এই সকলোবোৰ আমাৰ
সমাজৰ সম্পদ। এওঁলোকক কেতিয়াও অৱহেলা কৰিব নাপায়।
