চুক এটাত থৈ দিছে। দীপুৱে ৰাতি সাৰ পাই দেখে কোৰখনৰ পৰা এটা উজ্জ্বল পোহৰ বিয়পি গোটেই কোঠালীটো পোহৰাই তুলিছে। দীপুৱে প্ৰথমতে ভয় খাইছিল যদিও ভগৱানৰ নাম লৈ পিছদিনা ঘৰৰ আগফালে থকা বাৰীখনত অলপ অলপ কৈ কোৰ মাৰি মাটি চহাবলৈ ধৰিলে। তাৰ পিছত নানান শাক-পাচলি, খেতি কৰিবলৈ ধৰিলে। দুদিনতে তাৰ বাৰীত লাও, জিকা, ভোল আদি লোমা লোমে লাগিবলৈ ধৰিলে।
ইয়াৰ পিছত দীপুৱে চহৰলৈ গৈ প্ৰথমে বস্তা এখন পাৰি শাক পাচলিবোৰ বিক্ৰী কৰিবলৈ ধৰিলে। দোপতদোপে তাৰ উন্নতি হ'বলৈ ধৰিলে। চহৰৰ সকলো ধনী মানুহে যেন তাৰ শাক পাচলিলৈ বাট চাই থাকে। অৱশেষত তাৰ উপাৰ্জনেৰে চহৰৰ বজাৰত এখন স্থায়ী শাক পাচলিৰ দোকান বহুৱালে। লাহে লাহে দেউতাক বুঢ়া হৈ আহিল আৰু দেউতাকক হাজিৰা কৰিবলৈ নিদিয়া হ'ল। দেউতাকে দীপুলৈ এজনী গাঁৱৰে লখিমী ছোৱালীক বোৱাৰী কৰি আনিলে। এইদৰে সিহঁতৰ দিনে দিনে উন্নতি হ'বলৈ ধৰিলে আৰু সৰু পৰিয়ালটোৱে সুখে-শান্তিৰে বাস কৰিবলৈ ধৰিলে।
পৰিশ্ৰমী হ'লে আচলতে মানুহে নিজৰ ভাগ্য নিজেই নিৰ্ণয়
কৰিব পাৰে।
