এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৪
ক্ষমা কৰিবা মোক বিহুৱাকাই
এইবাৰ বিহুত মোৰ নহ’ল কবিতা লিখা।
হয়,
কুলি, কেতেকী, মইনা, পাটমাদৈ
সকলোৱে আহি মোৰ পদূলিত
বসন্তক মাতিছিল ইনাই বিনাই।
লৱৰি-ঢাপৰি বসন্তও আহিছিল
গছে-বনে কুঁহিপাত, ফল-মূল মলিয়াই।
আহিছিল বৰদৈচিলাজনীও,
চকমকীয়া পোচাক পিন্ধি বিজুলীৰ,
লগত আনিছিল ঢোল-পেপাঁ বজোৱা
ডাৱৰ ধুমুহাৰ স’তে নচুৱাই বৰষুণ জাক।
কিন্তু,
মই সিহঁতক লৈ নোৱাৰিলোঁ ৰচিব
কবিতা এফাঁকি আৰু এটি বিহুনাম।
অনুভৱ কৰিছিলোঁ মই,
মোৰ সতেজ বুকুত উঠিছিল
বসন্তৰ নৱ পৰশত যৌৱনত উত্তাল;
হালিছিল কঁকালখন নাচোঁ নাচোঁ কৰি
তথাপি
নমোৱা নহ’ল মোৰ ঢোল-পেঁপা গগণা
যোৱাবেলি তুলি ৰখা চাঙৰপৰা।
মোৰ বিহুটিয়ে হৈ পৰিল সেৰেঙা।
নোৱাৰিলোঁ গাব মোৰ বিহু গীত
