এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫১
চিন্তা-তৰঙ্গ।
পাতিছিল ৰুক্মিণীৰ বিবাহ যিদিনা।
আছিল নে পৰ্ব্বতীয়া জাতি সেই দিনা?
নাচিছিল নে সেই দিনা মিৰি জাতি বালা
সৌ যে শোভে শাৰী শাৰী বন ফুল মালা।
সেন্দুৰী টেমাটি যেন মুখক উজলি।
ঘনকৈ নাচিছে যেনে গগন বিজুলি।
দেখোৱাহে আইটী হাঁহি এটিবাৰ
লভোক মোৰ মনে মুক্তি দুখৰ চিন্তাৰ।
নিৰ্দ্দোষী হাঁহিৰে হঁহা দেখি বদনত
ভাবি এই কথা মোৰ পৰিল মনত।
বিহুৰ ধেমালিয়ে বছৰৰ পিছে,
সকলো মনত হয়, হৰষ ধৰিছে,
ভয় হয় সতীৰ বা কৰে মতিভ্ৰম
বিহুৰ গীতবোৰ বৰ নিলাজ অভং।
নিলাজ গীতৰ ঠাই গাই বীৰ গীত
উচতাই অসমক কৰা উছাহিত।
শুনোৱা বীবৰ গীত উদগাই বল
বাঢ়ে যেন অভাগাৰ মনে আশা বল।
সৌজনী আইটী যে কেতেকী চৰাইটি,
বিজুলীৰ পোহেৰেৰে হাঁহিছে হাঁহিটি,
দেৱতাৰ কন্যা নতু ৰুক্মিণীৰ ভণী
ঘনে চোৱাঁ অভাগালৈ কিয় চন্দ্ৰাননী?
