পৃষ্ঠা:ঘোষাৰত্ন.djvu/১২৩

(৯৯)

তোমাত বিনায়ে জীব চয়,  যি হেতু নাশিবে নপাৰয়,
 নটী যেন মায়াবেদ জানে ভাল কৰি॥৫৪৭।
ব্ৰহ্মা ইন্দ্ৰ অগ্নি আদি কৰি,  দেব সবে আছে মূৰ্ত্তি ধৰি,
 সমস্তকে নানা মন্ত্ৰে কৰে নিৰুপণ।
বিচাৰ কৰিলে সৰ্ব্বদেৱ,   তোমাত বিনায়ে নাহি কেৱ,
 যেন মাটি বিনা ঘটৰ জল নৰয়॥৫৪৮
হে নৰহৰি নৰকাই,  জীবে ভাগ্য বশে আছে পাই,
 তোমাক নভজে শ্ৰবণ কীৰ্ত্তন কৰি।
বিফল জনম হৱে তাৰ,  তোমাৰ পাসৰে উপকাৰ,
 তাহাৰ নিশ্বাস ভাথিনাৰ সৰি বড়ি॥৫৪৯।
তজু কথামৃত সাগৰত,   কতো ভাগ্যবন্তে অবিৰত,
 শ্ৰবণ কীৰ্ত্তন কৰিয়া সদা ৰময়।
তাৰা সবে ধৰ্ম্ম অৰ্থকাম,   মোক্ষকো নমানে তৃণ কৰি,
 কৃষ্ণযশৰস শুনিয়া তোষ পাৱয়॥৫৫•
তুমি জগন্নাথ মোৰ মন, সততে কৰোক আৰ মন,
 তোমাত বিনাই সত্য বস্তু আৰ নাই।
ভাৰত বৰিষে নৰতনু,   আৰ কি লভিবো আমি পুনু,
 দেবে খেদ কৰি প্ৰাৰ্থয় আক সদাই॥৫৫১
হেন নৰ হৰি তজু পাৱে,  স্মৰণ দুৰ্ল্লভ বেদে গাৱে,
 প্ৰেম ভাবে পুনু স্মৰণ মহাদুৰ্ল্লভ।