( ১১ )
উৎপতিত সদায় যে মকৰ কুণ্ডল।
চক্ষু লতে মুকুতা কিৰীটি জলমল॥ ১১৮
বৈজয়ন্তি মালা জ্বলে যেন মহাশয়।
মণি ৰূপ ধরিয়া সিজ শিৰতে সেৱয়॥ ১১৯
গজেন্দ্ৰ ভৈলন্ত গজ মুকুতাৰ হাৰ।
সবাকো শ্ৰজিলা পাছে অনাদি ঈশ্বৰ॥ ১২০
নাচিলন্ত এক আৰ ৰবিৰ কিৰণ।
নাহি দিন ৰাতি অগ্নি বায়ুৰ সন্ধান॥ ১২১
মহা জ্যোতিৰ্ম্ময় পুৰ্ণ আছে একজন।
চেতন কৰিয়া সৃষ্টি স্থিতি দিলামন॥ ১২২
কতোদিন ভৈলা পাচে কল্পনা কৰিলা।
যত দিন ভৈলা মৌন কৰিয়া আছিলা॥ ১২৩
অন্ধকাৰ ধুন্ধুকাৰ শূন্যকাৰ আৰ।
সমস্তে গুচিলা সৃষ্টি কৰিব ইহাৰ॥ ১২৪
যেন সময়ত পাচে পৃথিবী জন্মিলা।
গুণৰ ঈশ্বৰ পাচে তাহাঙ্ক দেখিলা॥ ১২৫
প্ৰকৃতিক শ্ৰজি হৰি আছে ৰঙ্গমনে।
মায়াৰ হাততে সৃষ্টি কৰো এতিক্ষণে॥১২৬
এহি বুলি প্ৰকৃতিক মাতন্ত সাদৰে।
শুনিয়ো সুন্দৰী আলিঙ্গন দিয়ো মোৰে॥ ১২৭
দিব্য বন্ত্ৰে অঙ্গে জীৱ শ্ৰজি নিৰঞ্জন।
বনৰসে ভুল মন জীৱৰ ভুষণ॥ ১২৮
চেতনক পায়া দেবী আগতে ভ্ৰময়।
এহি তিনি গুণে মন প্ৰকৃতি বোলয়॥ ১২৯
