(৭৮)
শতেক সোদৰে মনে নামাতিলা গুনি।
সবাৰে কনিষ্ট উঠি মাতিলা শকুনি॥ ৩৯৭ ॥
মই কৰিবোহে পৃথ্বী কৌৰৱ বৰ্জ্জিত।
ইষ্টদেৱ আছে মোৰ শঙ্কৰ নীৰিত॥
এহি বুলি শকুনি ভুঞ্জিলা সেহি অন্ন।
অনাহাৰে শত ভাই তেজিল জীৱন॥ ৩৯৮ ॥
সাবাৰো শৰীৰ দিয়া, নীৰিতিক পূজি।
পাশাৰ যে জয়ক লৈলন্ত তান্তে খুজি॥
শতেকৰ অৱশেষ ৰহিলা আপুনি।
সি কাৰণে নাম তাৰ থাকিল শকুনি॥ ৩৯৯ ॥
শতে শ্ৰাদ্ধি দদাৰ বাহুৰ দুই হাৰে।
পাশা গুটী কটাইলন্ত কৌৰৱত আঁৰে॥
সি হেতু পাশাত যেহি ঢলন্ত শকুনি।
সেহি ঢালে নীৰিতিয়ে খেলন্ত আপুনি॥ ৪০০ ॥
পাশাত প্ৰমত্ত সিটো ভৈলা সেহি কাজে।
খেলিলন্ত তাক নাজানিয়া ধৰ্ম্মৰাজে॥
সি কাৰণে যুধিষ্ঠিৰে পাশা হাৰিলন্ত।
সভাৰ্য্যে সোদৰ বনবাস খপিলন্ত॥ ৪০১ ॥
ভাৰতৰ কথা শুনিয়োক বঙ্গ কৰি।
আন যত কথা চয় সবে পৰিহৰি॥
এহি মতে ইটো পৰ্ব্ব ভাৰত কাহিনী।
সভাসদে হৰি বোলা ৰাম কৃষ্ণ বানী॥ ৪০২ ॥
