এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(৭১)
দেখি গুৰু তনয়ব, শোকে দহে কলেৱৰ,
কি ভৈল বিলাই কুৰুবাজ।
একাদশ অক্ষৌহিণী, সেনাবীৰ চূড়ামণি,
মহাবীৰ নৃপতি সমাজ॥ ৩৬৭ ॥
কোথা গৈল চক্ৰদণ্ড, দম্ভ তাপ বাদ্য ভণ্ড,
কোথা গৈল হয় হস্তি ৰথ।
চামৰে ঢোলন্তা নাই, ধূলি ধূসৰিত কায়,
উৰু ভঙ্গে ভৈলা ভূমিগত॥
তুমি আমি দুইজন, অস্ত্ৰ শিখি সৰ্ব্বক্ষণ,
শিশু ধৰি ফুৰোঁ কৌতুহলে।
আজিএৰি কৈক যাস, মোহোৰ ছেড়িয়া আশ,
এহি বুলি ধৰিলন্ত গলে॥ ৩৬৮ ॥
সেউতী পুষ্পৰ সম, হংস তুলি মনোৰম,
পাৰি থৱে হংসিনী সকলে।
উৰুত তুলিয়া ভৰি, জান্টে অল্প অল্প কৰি,
থাকো তুমি মন কৌতুহলে॥
আগৰ চন্দন কায়, শুভা কৰে সৰ্ব্বদায়,
উপৰত শ্বেত চত্ৰ তুলি।
কিনো ভৈল দৈবগতি, আজি হেন নৰপতি,
ভূমিত পড়িছা লাগি ধূলি॥ ৩৬৯ ॥
