এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
(৩৯)
ভীমৰ কোষত কোব দিলেক বসাই।
তমোময় দেখি ভীম তবধ পৰায়॥ ১৯৫ ॥
গদাৰ প্ৰহাৰে ভৈল ব্যথিত শৰীৰ।
ঢলে পৰোঁ কৰি ভীম পুনু ভৈলা থিৰ॥
পূৰ্ব্বৱতে মণ্ডলত থিৰনোহে গাৱ।
ভ্ৰমন্তে ব্যথিত হুয়া নচলয় পাৱ॥ ১৯৬ ॥
পাচে একগোটা ভীমে কৰিলা প্ৰহৰ।
গদাপাটী লৈলা দুৰ্য্যোধন অনিৰ্ব্বাৰ॥
ঠাটকাৰ শবদে অগনি ভৈলা বাজ।
তাক ভয়ে পলাই সবে দেৱতা সমাজ॥ ১৯৭ ॥
ভূমিতো পৰিয়া কতো পৃথিবী আছাৰে।
মূত্ৰ পুৰিসক এৰিলেক হস্তি ঘোঁৰ॥
ভীমৰ প্ৰহাৰ এৰাই পাচে দুৰ্য্যোধন।
ফুৰি আসি ভীমক হানিলা সেহিক্ষণ॥ ১৯৮ ॥
গদাৰ প্ৰহাৰ ঘোৰ পায়া ভীমসেন।
সহি ৰহিলেক যেন, গিৰিবৰ যেন॥
হেন দেখি সুৰসিদ্ধ নৰ-বীৰগণে।
সাধু সাধু ভীম বুলি প্ৰশংসিল ঘনে॥ ১৯৯ ॥
কিনো বজ্ৰময় মহা শৰীৰ মাৰুতি।
এহি বুলি প্ৰশংসিয়া কৰিলন্ত স্তুতি॥
দুৰ্য্যোধন ৰাজা পুনুপাক ফুৰি যায়।
পাক ফুৰি গৈলা ভীমো গদাক উচ্চাই॥ ২০০ ॥
