এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২য় দৃশ্য]
৫৩
কৃষ্ণ লীলা
দেবশিশু দুয়োজন। দেখিছানে সখি
শ্যাম কলেবৰ যি জনৰ, কি মোহন
সুশোভন বেশ। আয়ত নয়ন ৰক্ত
পদুমৰ পাহি। ভুজযুগ মদনৰ
ধেনু। মুখত মধুৰ হাঁহি, কিবা নাক
কিবা ওঁঠ, কি সুন্দৰ ত্ৰিভঙ্গ মোহন
দেহা।
৪ৰ্থ।
তোমালোকে কথা কৈ ৰখোৱা ইয়াতে।
যাওঁ মই আনোগৈ ফুল। আনন্দে
কৰিম পুষ্প বৰিষণ।
[ প্ৰস্থান]
(শ্ৰীকৃষ্ণ বলোৰামৰ প্ৰবেশ)
১মা।
(কৃষ্ণক সম্বোধন কৰি)
কোন তুমি দেৱ! মানুহ নে দেৱশিশু,
ধবল হিমাদ্ৰি শিৰ যেন চাৰু আভা,
এখেত বা কোন সাগৰ-গম্ভীৰ মূৰ্ত্তি?
২য়া।
পীত বস্ত্ৰ পৰিহিত মোহন মুৰতি
কোন তুমি ডেকা? কৰ পৰা আগমন
এনে সুশোভন বেশ, এনে চাৰুৰূপ
অসম্ভৱ মৰতত। মথুৰাবাসিনী
আমি। ৰূপে ৰঙ্গে আনন্দে উৎসৱে
ইনগৰ দিনে ৰাতি আনন্দে মগন
কদাপিও হলে ইমান পুলক মনত
ওপজা নাই।