পৃষ্ঠা:কৃষ্ণ লীলা.pdf/১১৭

২য় দৃশ্য]

১০৭

কৃষ্ণ লীলা

 কৃষ্ণ জানিবা নিশ্চয়। শোক এৰি চোৱা
 হিয়াৰ মাজত ধ্যান কৰি।
১ম গোপী। সৌৱা সৌৱা শুনিছে বাঁহীৰ প্ৰিয় মাত।
 আহিল কানাই, যোৱা যোৱা বান্ধৱ
 উদ্ধৱ, ধৰি আনা এতিয়াই মনচোৰ
 মোহন প্ৰভুক।
উদ্ধৱ। হিয়াত বাজিছে বাঁহী আই, চকুমুদি
 চোৱা দেখা পাবা শ্যামল মধুৰ ৰূপ।
 ধন্য ধন্য গোপ গোপী! যি বাঁহীৰ মাতে
 তালে তালে সুৰ ধৰি অবিৰাম ঘূৰে
 অনন্ত জগত, যি বাঁহীৰ সুৰে সুৰে
 ঘূৰে সূৰ্য্য ঘূৰে চন্দ্ৰ ঘুৰিছে নিয়তি,
 যি বাঁহীৰ সুৰ শুনিবলৈ ইচ্ছা কৰি
 যোগী-গণে জপে হংস জপ; যি মোহন
 বাঁহীৰ সুৰত ভোল গৈ ভোলানাথে
 নাচিলে তাণ্ডব নৃত্য; সেই বাঁহী বাজে
 অবিৰাম গোপ-গোপী হিয়াৰ মাজত।
 উঠা উঠা আইহঁত, কৃষ্ণ গুণ গান
 কৰা দিনে ৰাতি। সাতদিন অন্ত হলে
 দেখিবা কৃষ্ণক পুনু।
শ্ৰীদাম। আমি কাক লৈ উমলিম পথাৰত,
 উদ্ধৱ বান্ধৱ, কাকনো সজাম ফুলে?
 কোন হব ৰজা, খেলিম যেতিয়া ৰজা-
 ৰজা গোঠৰ মাজত? কাকনো খুৱাম